Ιnjoy Gr

fShare

Tweet

 Ο συνδετήρας είναι κάτι σαν αντικείμενο φετίχ στους κύκλους

σχεδιασμού. Η εφεδρική, επεξεργασμένη αισθητική του και η φθηνή πανταχού παρουσία του το έφεραν μια θέση στην εκπομπή Humble Masterpieces του MoMA το 2004 . Αυτό ήταν ένα πολύ ψηλό βάθρο για τον κριτικό σχεδιασμού Michael Bierut, ο οποίος απάντησε με ένα δοκίμιο με τίτλο « Στην κόλαση με τον απλό συνδετήρα ». Υποστήριξε ότι οι σχεδιαστές επαινούν υποτιθέμενα μη εγκεκριμένα αντικείμενα όπως ο συνδετήρας επειδή απεχθάνονται να επιλέξουν ανάμεσα στο να δώσουν δημοσιότητα σε έναν ανταγωνιστή και να διαφημίσουν εγωιστικά τα δικά τους σχέδια. Ο Bierut μπορεί να έχει δίκιο για τα κίνητρα των συναδέλφων του, αλλά κάνει λάθος για τον συνδετήρα: Δεν είναι τόσο απλό.

Τα περισσότερα καθημερινά αντικείμενα —όπως το κλειδί , το βιβλίο ή το τηλέφωνο— εξελίσσονται με την πάροδο του χρόνου με σταδιακό τρόπο, και συγκεκριμένα ο 20ος αιώνας έφερε επανάσταση, εξορθολόγησε ή τεχνολογικοποίησε τη συντριπτική πλειονότητα των πραγμάτων που κρατάς στα χέρια σου κατά τη διάρκεια της πορείας μιας μέσης ημέρας. Αλλά αν μπορούσατε να μπείτε σε ένα γραφείο το 1895 - περνώντας μπροστά από λεωφορεία με άλογα και σειρές ξύλινων ντουλαπιών τηλεφωνικού κέντρου - ίσως βρείτε έναν απόλυτα αναγνωρίσιμο, γυαλιστερό ασημένιο συνδετήρα να κάθεται σε ένα γραφείο. Αυτό που ήταν τότε μια ολοκαίνουργια τεχνολογία, τώρα, πολύ περισσότερο από έναν αιώνα αργότερα, είναι πιθανό να βρίσκεται στο ίδιο μέρος, έτοιμο να εκτελέσει τις ίδιες εργασίες. Γιατί ο συνδετήρας βρήκε τη μορφή του τόσο γρήγορα και γιατί μας έχει κολλήσει τόσο καιρό;

Πριν από τον συνδετήρα, υπήρχε χαρτί. Όταν αναπτύχθηκε στην Κίνα τον πρώτο αιώνα μ.Χ., το χαρτί κατασκευαζόταν από βαμβάκι και λινό. (Κάποιο σύγχρονο χαρτί εξακολουθεί να φτιάχνεται με αυτόν τον τρόπο· το μεγαλύτερο μέρος του νομίσματος είναι τυπωμένο σε αυτό.) Αυτό το κουρελόχαρτο ήταν ακριβό στην παραγωγή, επομένως προοριζόταν κυρίως για μόνιμη γραφή και ραμμένο σε δεμένους τόμους. Η προσωρινή συγγραφή—παρακολούθηση πληρωτέων λογαριασμών Σουμερίων ή πρόσκληση ενός φίλου σε ένα πάρτι γενεθλίων στην Πομπηία—έγινε σε πήλινες ή κερί πλάκες που μπορούσαν να καθαριστούν και να επαναχρησιμοποιηθούν.

Τον 19ο αιώνα, η εφεύρεση της ξυλοπολτοποίησης και των βιομηχανικών χαρτοποιιών έκανε το φθηνό χαρτί ευρέως διαθέσιμο. η άνοδος του εμπορίου, της γραφειοκρατίας και του γραμματισμού το μετέτρεψαν σε μάζες από χαλαρά φύλλα χαρτιού. Η πιο υπεύθυνη για τη δημιουργία και τη φροντίδα όλης αυτής της γραφειοκρατίας ήταν ο υπάλληλος. Όπως επισημαίνει ο Adrian Forty στο Objects of Desire: Design and Society Από το 1750 , ο υπάλληλος ήταν ένα πλάσμα με αβέβαιο κύρος, κάποιος που είχε αποκτήσει σεβασμό στη μεσαία τάξη, αλλά που συχνά δεν είχε τόσο διευθυντική ευθύνη όσο και μισθό μεσαίας τάξης: Σκέψου Bob Cratchit in A Christmas Carol, δουλεύοντας ατελείωτες ώρες για ένα άχαρο αφεντικό. Αυτοί οι υπάλληλοι ήταν συχνά περιτριγυρισμένοι από χαρτιά που έπρεπε να ταξινομηθούν σε κυβότρυπες ή να δεθούν σε δεσμίδες με σπάγκο. Αυτό ήταν ένα νέο είδος επείγουσας αλλά ουσιαστικά ανούσιας εργασίας.(Δεν είναι περίεργο που ο διάσημος σχολιαστής του Μέλβιλ, ο Μπάρτλεμπι , έλεγε για πάντα « θα προτιμούσα να μην το κάνω» . κύμα προμηθειών γραφείου του 19ου αιώνα:

"Κύριος. Ο Snagsby έχει ασχοληθεί με κάθε είδους λευκές μορφές νομικής διαδικασίας. σε δέρματα και ρολά περγαμηνής. σε χαρτί - ανόητο, σύντομο, πρόχειρο, καφέ, λευκό, λευκό-καφέ και blotting. σε γραμματόσημα? σε πτερύγια γραφείου, στυλό, μελάνι, καουτσούκ Ινδίας, βούρτσα, καρφίτσες, μολύβια, κερί στεγανοποίησης και γκοφρέτες. σε γραφειοκρατία και πράσινο κουνάβι? σε βιβλία τσέπης, αλμανάκ, ημερολόγια και νομικούς καταλόγους. σε κουτιά με κορδόνια, χάρακες, μελανοδοχεία —γυαλί και μολύβι—μαχαίρια στυλό, ψαλίδι, κορδόνια και άλλα μικρά μαχαιροπίρουνα γραφείου. εν ολίγοις, σε άρθρα πάρα πολλά για να αναφερθούν…»

Εδώ στον κατάλογο του κ. Snagsby βρίσκουμε τον πιο άμεσο πρόδρομο του συνδετήρα: την ευθεία καρφίτσα. Όπως σημειώνει ο Henry Petroski στο βιβλίο του The Evolution of Useful Things , η βιομηχανία κατασκευής καρφίτσας ήταν ενδεικτική της εκβιομηχάνισης που έλαβε χώρα πριν από τη μηχανοποίηση. Το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου του Adam Smith The Wealth of Nations περιέχει ένα απόσπασμα που περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο η κατασκευή των σιδερένιων καρφίδων εκμεταλλεύτηκε τον καταμερισμό της εργασίας, με έναν άνδρα να τραβάει το σιδερένιο σύρμα, έναν άλλο να το ισιώνει, έναν τρίτο να το κόβει και έτσι επί. Ο Smith σημείωσε ότι 10 άτομα που συμμετείχαν σε 10 διαφορετικά μέρη της διαδικασίας μπορούσαν μαζί να κάνουν περίπου 48.000 καρφίτσες την ημέρα, ενώ ένα άτομο που εργαζόταν μόνος του δεν μπορούσε να κάνει ούτε 20. Μέχρι το τέλος του 19ουαιώνα, αυτή η διαδικασία ήταν τόσο αποτελεσματική που ένα κουτί καρφίτσες μισής λίρας μπορούσε να αγοραστεί για 40 σεντς. Όμως, ενώ οι σιδερένιες καρφίτσες ήταν φθηνές, εύκολες στη χρήση και μιας χρήσης, είχαν τα προφανή μειονεκτήματα της σκουριάς και του τρυπήματος, αφήνοντας λεκέδες και τρύπες στα χαρτιά που συμπίεζαν μεταξύ τους.
Plate II of Pin Making in The Encyclopedie , 1762.

Αυτό που επέτρεψε τη μετατόπιση από τον πείρο στο κλιπ ήταν η ανάπτυξη, το 1855, χαμηλού κόστους, βιομηχανικά παραγόμενου χάλυβα, ο οποίος έχει τη σωστή ισορροπία αντοχής και ευελιξίας για την κατασκευή τροχιών, σωλήνων, συρμάτων και σχεδόν κάθε άλλο κομμάτι 20 μεταλλική υποδομή του ου αιώνα. Οι κατασκευαστές θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν το νέο εύκαμπτο χαλύβδινο σύρμα για να τραβήξουν το διάστημα, φτιάχνοντας δυνατούς γάντζους χωρίς σκουριά, παραμάνες, κρεμάστρες ρούχων και συνδετήρες. Και στο τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα , εκδόθηκαν διπλώματα ευρεσιτεχνίας για σχεδόν κάθε σχήμα χαλύβδινου σύρματος που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς ότι είναι χρήσιμο.
Cushman & Denison T Pins
Οι Cushman & Denison T Pins κατοχυρώθηκαν με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας το 1902.

Ο συνδετήρας που σκεφτόμαστε πιο εύκολα είναι ένας κομψός βρόχος μέσα σε μια θηλιά από ελαστικό ατσάλινο σύρμα. Το 1899, εκδόθηκε ένα δίπλωμα ευρεσιτεχνίας στον William Middlebrook για το σχέδιο, όχι του κλιπ, αλλά του μηχανήματος που το κατασκεύασε. Πούλησε το δίπλωμα ευρεσιτεχνίας στον Αμερικανό κατασκευαστή ειδών γραφείου Cushman & Denison, ο οποίος το σήμανε ως κλιπ Gem, το 1904. Το αρκετά όμορφο σχέδιο πατέντας του Middlebrook δείχνει το κλιπ όχι ως εφεύρεση αλλά ως αποτέλεσμα εφεύρεσης: η καλύτερη λύση για ένα παλιό πρόβλημα, χρησιμοποιώντας νέο υλικό και νέες διαδικασίες παραγωγής. Κουλουριασμένο σε αυτή τη μορφή, το ατσάλινο σύρμα ήταν αρκετά εύκαμπτο ώστε να ανοίγει, επιτρέποντας στα χαρτιά να φωλιάζουν ανάμεσα στις θηλιές του, αλλά αρκετά ελαστικό ώστε να πιέζει αυτά τα χαρτιά ξανά μεταξύ τους. Όταν οι θηλιές απομακρυνθούν πολύ ο ένας από τον άλλο και ο χάλυβας φτάσει στο όριο ελαστικότητας, το κλιπ σπάει. Αυτή η ιδιοκτησία, ωστόσο,
αντικαταστήστε τον συνδετήρα

Το Early Office Museum έχει συγκεντρώσει μια αξιοσημείωτη σειρά από αυτά. Υπήρχε ο απλός και γωνιακός συνδετήρας Fay που, το 1867, είναι πιθανώς ο παλαιότερος πατενταρισμένος συνδετήρας. Το κλιπ Wright με ελαφρώς εντερική όψη, κατοχυρωμένο με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας το 1877. Το κλιπ του Νιαγάρα—μοιάζει γοητευτικά με δύο κλιπ που κρατιούνται χέρι χέρι—κατοχυρώθηκε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας το 1897. Τα πιο εμπορικά ονομασμένα κλιπ Common-Sense και Hold-Fast των αρχών του 1900. Μερικά από αυτά, όπως ο συνδετήρας Ideal σε σχήμα τόξου και ο συνδετήρας με δύο μάτια κουκουβάγια, μπορείτε ακόμα να βρείτε στα ντουλάπια ανεφοδιασμού σήμερα. Μερικά από αυτά τα κλιπ ήταν καλύτερα για τη στερέωση μεγαλύτερων στοίβων χαρτιού. Μερικοί χρησιμοποιούσαν λιγότερο σύρμα και επομένως ήταν φθηνότεροι. μερικά είναι λιγότερο πιθανό να μπερδευτούν στο κουτί. Αλλά το κλειδί για την επιτυχία του κλιπ Gem μπορεί να βρεθεί στο γεγονός ότι κατοχυρώθηκε πρώτα με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας ως μηχανισμός: το σχήμα, το οποίο χρειαζόταν μόνο τρεις απαλές στροφές και ένα απόκομμα για να παραχθεί, ήταν εύκολο να αυτοματοποιηθεί, φθηνή παραγωγή.
Από αριστερά? το κλιπ Fay, το κλιπ Wright, το κλιπ του Niagara, τα κλιπ Common-Sense και Hold-Fast.

Μόλις μπήκε ο συνδετήρας, η ίσια καρφίτσα είχε βγει και αφέθηκε σε μοδίστρες και καπελάδες. Ταυτόχρονα, ο βιότοπος του γραφείου του ήταν σε ροή. Στο βιβλίο του Forty επισημαίνει ότι το τυπικό γραφείο του 19ουαιώνα στηρίχτηκε με σειρές από κυνότρυπες: «Ένας υπάλληλος καθισμένος σε ένα γραφείο με ψηλή πλάτη μπορούσε να δει τη δουλειά του από μέσα του και λίγο από κάθε πλευρά, αλλά δεν μπορούσε να δει πέρα ​​από το γραφείο του, ούτε κάποιος άλλος μπορούσε να δει τι ήταν κάνει χωρίς να έρθει να κοιτάξει πάνω από τον ώμο του. Ένα τέτοιο γραφείο», σημειώνει ο Forty, «υπέθετε ότι ο υπάλληλος ήταν υπεύθυνος για το περιεχόμενό του και για τη δουλειά του. αντιπροσώπευε έναν μικρό ιδιωτικό τομέα, ίσως με ένα roll top που θα μπορούσε να κλείσει ανά πάσα στιγμή για να διασφαλιστεί το απόρρητό του." Με την έλευση της επιστημονικής διαχείρισης, η οποία εφάρμοζε τον ίδιο καταμερισμό εργασίας που υπήρχε στην κατασκευή καρφιτσών στα καθήκοντα των γραφείων, η μόνιμη κατάθεση μεταφέρθηκε σε ξεχωριστό τμήμα. Οι συνδετήρες θα μπορούσαν να χειριστούν τα υπόλοιπα. Καθώς οι τρύπες δεν είναι πλέον απαραίτητες, το γραφείο με επίπεδη επιφάνεια, με περισσότερη πρόσβαση στο φως και τον αέρα αλλά λιγότερη ιδιωτικότητα, έγινε το πρότυπο.

Στα χρόνια που πέρασαν, το κλιπ Gem έχει αντιμετωπίσει ανταγωνιστές που προσφέρουν εγκοπές, σημεία και μάτια, αλλά εξακολουθεί να είναι η μορφή συνδετήρα με τις περισσότερες πωλήσεις. Πολλοί από αυτούς τους άλλους συνδετήρες βελτιώνουν τις πτυχές του συνδετήρα Gem, αλλά δημιουργούν επίσης νέα προβλήματα. Τα κλιπ με ραβδώσεις , που κατοχυρώθηκαν για πρώτη φορά το 1921, πιάνουν το χαρτί πιο δυνατά, αλλά είναι επίσης πιο διατεθειμένα να το σκίσουν. Τα κλιπ με λυγισμένο χείλος είναι πιο εύκολο να γλιστρήσουν, αλλά κάνουν τις στοίβες ογκώδεις. Άλλοι ανταγωνιστές αντιμετωπίζουν προβλήματα που —ειλικρινά— δεν είναι και τόσο προβληματικά. Ένα κλιπ "εξοικονόμησης χρόνου" που κατοχυρώθηκε με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας το 1992 έχει δύο βρόχους σε κάθε άκρο, αλλά ο χρόνος που χάνουν οι υπάλληλοι γραφείου που εντοπίζουν το σωστό τέλος του κλιπ δεν φαίνεται να κρατά κανέναν ξύπνιο. Και το γοτθικό κλιπ, κατοχυρωμένο με δίπλωμα ευρεσιτεχνίας το 1933, έχει μια μυτερή εσωτερική θηλιά και μακρύτερα «πόδια» από το κλιπ Gem, με αποτέλεσμα να είναι λιγότερο πιθανό να λυγίσει και να σκίσει το χαρτί. Χρησιμοποιείται από ορισμένες βιβλιοθήκες και αρχεία και είναι από πολλές απόψεις μια πραγματική βελτίωση στο σχήμα του Gem, αλλά για τους περισσότερους από εμάς, η περιστασιακή αντιγραφή ή εσοχή σε αυτό το επάνω φύλλο αυτής της στοίβας τιμολογίων δεν είναι τόσο σημαντική. Μερικές φορές, το καλύτερο σχέδιο είναι αυτό που είναι -όπως το Gem- αρκετά καλό.

Μίνιμαλ, αδυσώπητα απλό και άμεσα οικείο σε ένα σύγχρονο μάτι ακόμα και σε μια διαφήμιση του 1894, η επιμονή του έχει κάνει τον συνδετήρα την επιτομή του αναλώσιμου, ανώνυμου, κατασκευασμένου αντικειμένου. Είναι φτιαγμένο για γραμματείς, για βοηθούς, για υφισταμένους και γκοφρέ. Έγινε πιο χρήσιμο μόνο όταν υπήρχαν εκατομμύρια κομμάτια χαρτιού που έπρεπε να ομαδοποιηθούν, αλλά έπρεπε επίσης να αποσυναρμολογηθούν ξανά. Το συρραπτικό μπορεί να περιέχει περισσότερες πιθανότητες σωματικής βλάβης, αλλά η απειλή του συνδετήρα είναι Σισύφεια: μόλις κόψετε τα χαρτιά μεταξύ τους, πιθανότατα θα πρέπει να τα ξεκουμπώσετε και μετά να κόψετε μερικά άλλα και μετά να ξεκουμπώσετε αυτά και συνεχίστε μέχρι να αποσυρθείτε ή να πάρετε αυτό το διάλειμμα στην καριέρα σας στην υποκριτική. Ίσως αν η Microsoft είχε επιλέξει ένα αντικείμενο που θυμίζει λιγότερο ανόητο μόχθο,πρωταρχικό για γελοιοποίηση . Αυτός ο ασυνείδητος συσχετισμός της μορφής των συνδετήρων με την καταπίεση του ατελείωτου παίζει ρόλο στους πίνακες Clip της Sarah Morris .
Skrepkus της Sarah Morris, 2010.

Τέλος, η απλότητα του συνδετήρα του επέτρεψε να γίνει γραφικό σύμβολο στην ψηφιακή επιφάνεια εργασίας. Για πολλούς εργαζόμενους γραφείου του 21ου αιώνα , συναντάται συχνότερα ως το εικονίδιο "συνημμένο" σε ένα πρόγραμμα email παρά στη φυσική μορφή ενός λυγισμένου ατσάλινο σύρμα. Καθώς προχωράμε όλο και περισσότερο προς μια κοινωνία χωρίς χαρτί, αυτή η μορφή βρόχου μπορεί να γίνει πιο οικεία σε δύο διαστάσεις παρά σε τρεις. Αλλά αυτό το σημειωτικό doppelganger, όπως το έγχρωμο πλαστικό και οι παραλλαγές σε σχήμα νεωτερισμού του κλιπ, είναι πιθανό να συνοδεύει το πρωτότυπο, όχι να το αντικαθιστά. Η ζωή του γραφείου, παρά τις πτήσεις με αεροπλάνο και το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο, απλά δεν είναι τόσο διαφορετική από ό,τι ήταν πριν από 100 χρόνια, και είναι πιθανό να είναι σε μεγάλο βαθμό παρόμοια σε άλλα 100 χρόνια. Και ο συνδετήρας—που είναι ακριβώς αρκετά καλός—είναι πιθανό να είναι κοντά για να το δει.

Πηγή: By Sara Goldsmith

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ: Injoy.gr

fShare

Tweet